#23 Forget me not!

Deze week ben ik de enige vrijwilliger in het klasje en stiekem vind ik dat wel even lekker. Gewoon mijn enige ding doen en ik heb het idee dat de leerlingen dat ook wel prettig vinden. Hun gedrag is namelijk een stuk rustiger als de week ervoor. Verschillende klassen werken aan een dans voor de kerstvoorstelling. Erg leuk om te zien hoe fanatiek iedereen mee doet. Een van de andere dagen deze week dans ik ook met de kinderen uit mijn klasje. Er word Vietnamese muziek op gezet en we improviseren wat bewegingen. 

In de busrit naar huis vraag ik aan mijn coördinator wat die witte bolletjes zijn die ze langs de weg verkopen. Ze noemt ze bánh bao en begint daarna een verhaal over pho en ontbijt dat ze morgen voor me mee neemt. Geen idee waar ze nou precies voor me mee gaat nemen maar ik laat me verassen. En zo op donderdag morgen komt ze aanzetten met een plastic tasje en twee (hamburger)doosjes. Deze doosjes gebruiken ze tevens heel veel in Azië om eten mee te nemen. Als ik het doosje open maak zit daar zo'n leuk wit bolletje in. Uiteindelijk kom ik erachter dat het een dumpling is persoonlijk vind ik het meer een broodje bapao. Alleen dan beter. Het broodachtige deeg is goed gevuld met vlees en twee gekookte eitjes. 

Vrijdag is alweer de laatste dag van mijn vrijwilligerswerk. In de ochtend speel ik wat met de kinderen doe fysio oefeningen met een jongetje en na de pauze is het tijd voor "afscheid". Ik begin boven bij een van de leraressen waarmee ik vaker haar Engels heb geoefend. We volleyballen nog even en krijg dan een knuffel. Van een andere lerares krijg ik een roos gemaakt van crêpe-papier. Terug in de klas waar ik de afgelopen weken heb gewerkt probeer ik bij iedereen een gepaste afscheids groet te doen. Niet iedereen vind een te grote aanraking als een knuffel prettig. De ene krijgt een handje, de andere een aai over de wang, een aanraking op de neus en sommige krijgen een knuffel. Ik krijg twee zelfgemaakte kaarten, een (plastic) bloemetje en zelfs een knutselwerkje van een van de leraressen. Bijna allemaal zeggen: "forget me not!". Trots op het beetje Engels dat ze kunnen. 

Ik heb een hele leuke tijd gehad en vind het jammer om gedag te zeggen. Maar ergens voel ik ook de behoefte om weer mijn eigen ding te gaan doen en Bietnam zelf te ontdekken.

's Avonds gaan we nog een keer uit eten met de andere vrijwilligers en onze coördinator en daarna mijn tas inpakken. Niet dat er veel in te pakken valt want zoveel heb ik niet. Vanmorgen is het vroeg opstaan want om 7 uur staat de bus op mij te wachten om me naar mijn volgende bestemming te brengen. Na een rit van 4 uur zal ik aankomen in Dalat.